Nee, jij niet!
Als ik ergens een schurft hekel aan heb, dan zijn het deze woorden. En voel zelfs nu vanuit mijn tenen een woedde omhoog komen.
Hier zit een pijn, mijn pijn, van het buiten gesloten worden, gepest, nergens bij horen. Waarom? Omdat ik anders was dan anderen of er niet uit zag zoals het hoorde?
Een jongens koppie, beetje mollig, verlegen, brilletje op en een lui oog. Daar won ik niet echt de schoonheidsprijs mee.
Wat heb ik me eenzaam gevoeld, en nòg als ik in dit deel wordt geraakt. Als iemand juist die rode knop in drukt die dieper liggend nog zo gevoelig is.
Ergens heb ik dus ook besloten om niemand buiten te sluiten. Ik wil niemand het gevoel geven dat die niet welkom is of niet mee mag doen om welke reden dan ook.
Maar ook dit heeft zijn tol geeist, want ik ben jaren lang gaan over-compenseren.
Alles doen om erbij te horen, dus onderdanig gedrag, maar ook de andere kant op ‘kom er maar bij er is plek genoeg’ en mezelf daarmee de redder voelen.
Herkenbaar? Vast…
Hoe zou het voor je zijn als je jezelf niet meer buitensluit zoals ik heb gedaan?
Want welke delen in jou zet je onbewust in de kou of mogen niet (meer) mee doen?
- de aansteller
- de pussy
- de treuzelaar
- de driftkikker
- de ‘ik vermoord je in mijn gedachten’
- de ‘daar heb je haar weer’…
Zoals je met de ander om gaat, ga je met jezelf om. Dus ook met alle delen in jou…
Wordt jezelf daar bewust van en ‘weet’ dat je door geeft wat je voor-leeft…
Wil je werkelijk een verandering van binnen uit en heb je hulp nodig laat het me dan weten. Ik kijk met liefde met je mee.
Niet om je te redden, maar om samen de wereld, jòuw wereld, een stukje makkelijker & mooier te maken.
