De dappere optie van OPGEVEN.
Wie ken hem niet? De uitspraak ‘Opgeven is geen optie!’ Als ik hem hoor krijg ik al een knoop in mijn maag.
Natuurlijk goed bedoeld om iemand te stimuleren haar prestaties te vergroten of grenzen te verleggen, maar ik ben er geen voorstander van.
Niet omdat ik mijn best niet wil doen of geen grenzen wil verleggen, maar het haakt bij mij aan op ‘doorgaan tot je erbij neer valt’. Een boodschap die ik vanuit mijn jeugd mee heb genomen.
Daar stond ik dan, in de zomer van 2007. Op dat moment nog niet wetende dat ik 3 maanden later nòg magerder werd opgenomen in de kliniek.
‘Ik wilde niet opgeven!’ want ik had een gezin met 3 jonge kinderen. Die kon ik toch niet in de steek laten? 33 jaar was ik, tè ver doorgegaan, kon niet meer op mijn benen staan.
En nu? Als ik terug kijk ben ik trots op mezelf. Niet alleen door waar ik nu sta en wie ik ben, maar ook op de vrouw die daar staat.
Ik, als jonge moeder, die alles wilde geven voor haar kinderen. Nog totaal niet bewust van mijn ‘gevoelig zijn’ en niet wetende hoe ik het anders zou kunnen doen.
Inmiddels wel en dat is waar ik je bij help. Van overleven naar leven. En zal ik eens wat zeggen? Opgeven: is echt een dappere, moedige optie.
