In september 2018 schreef ik over de eerste lesdagen van een nieuwe jaartraining, lichaamsgericht trauma-werk.
Altijd weer spannend. Alsof ik opnieuw mijn plekje dien te zoeken in een groep die toch wel grotendeels bekend was, maar toch anders voelde.
Tijdens het voorstelrondje voelde ik mijzelf ‘rete’ zenuwachtig worden. Ik hoorde dat er mensen bij zaten die al ‘ik-weet-niet-hoeveel’ ervaring hadden en zelfs in de psychiatrie werkten.
En ik dus niet… Ik voelde mijzelf kleiner en kleiner worden en eenmaal aan de beurt deelde ik, enigszins naar beneden kijkend, kort mijn ‘status’. Het leek alsof ik veranderde in de vrouw die nog in de kliniek zat.
Met redelijk zachte stem deelde ik dt ik ook ervaring had in de psychiatrie, alleen dan vanaf de andere kant van de tafel. Dat ik niet de hulpverleenster was, maar de patiënt.
Mijn god wat gebeurde er veel in mijzelf. Er werd zoveel aangeraakt dat het niet met woorden te beschrijven is. Alsof er allerlei schakelaartjes om gingen en ik switchte van het een naar het ander.
Niet vreemd tijdens zo’n training, eigenlijk ook heel bijzonder dat ik nu merk wat er allemaal gebeurt in mijn lichaam. Hoe mijn eigen systeem nog reageert op ‘haakjes’ van de jaren daarvoor.
Tijdens de pauze kwam er een lieve medestudent naar me toe en zei geraakt te zijn door mijn verhaal. Dat het fijn was om het verhaal ook eens vanuit een andere kant te horen. Ik was enigszins verbaasd, maar heel blij dat ze dit vertelde.
Ze zei ‘jij leeft voor waar de ander ook naar toe mag groeien’… zo en die kwam binnen! Turn your mess into your message.
Ondanks dat ik juist dit deel van mezelf nog spannend vind om naar buiten te brengen, voel ik dat daar mijn kracht ligt:
Hooggevoeligheid en eetproblematiek: ‘Been there, done that, got the t-shirt’
