Ik las vanochtend een artikel van een vrouw dat ging over autisme en copingstrategieën.
Coping is vanuit de psychologie de manier waarop iemand met problemen en stress omgaat.
Ikzelf noem het vaak een vorm van bescherming, regulatie, overleving of juist krachtbron. Het is maar net in welke setting ik zit en welke ‘taal’ mijn cliënt spreekt.
Het raakte mij hoe ze haar eigen leven beschreef als kind met autisme en waar ze tegenaan liep. Ik las veel herkenning bij mijn jongens, maar ook hoe ik hier zelf in sta.
Ik citeer:
…”Mensen doen het beste wat ze op dat moment kunnen. Ook als dat in de ogen van andere mensen niet optimaal is. Ze zouden het wel anders hebben gedaan als ze het hadden gekund.
Ik geloof persoonlijk dat jongeren en volwassen die niet ‘volledig kunnen functioneren’ dat niet doen omdat ze een beperking hebben, maar omdat hun karakter niet volledig tot rijping heeft kunnen komen.
Zij hebben hun copingstrategie nodig, anders deden ze het niet.”…
Mensen hebben veel meer strategieën in zich dan dat ze zelf kunnen zien. Ook ik! Dat merkte ik afgelopen week wel toen ik zelf een sessie had.
En geloof me, dit gaat veel verder dan ‘een saboteur’ of criticus die in zoveel boeken worden beschreven. Dit hing echt samen met delen die naar de dood trokken.
Begeleiding hiervan is geen 1,2,3 hopla klaar traject. Dit vraagt om vertraging, vertraging, vertraging en de woorden van mij naar jou ‘ik verwacht helemaal niets’…
Ik ben er klaar voor, jij ook?
