Laatst was ik op de koffie bij Loek. Weliswaar online, maar het voelde alsof we samen aan tafel zaten en net als voorheen uren konden praten.
Hij had voor mij een speciaal servies uitgekozen: “The Blossom”. Waarmee de link werd gelegd naar het in bloei komen, doorschieten en vruchten plukken van mij persoonlijk en mijn werk.
We begonnen over mijn ouderlijk gezin. Dat ik als kind zijnde uit een ondernemers gezin kom, maar mijzelf ook al vroeg heb voorgenomen dit later nóóit te gaan doen, omdat ik zag hoe mijn ouders zich kapot werkten.
Tja… en als je iets heel hard roept om nooit te gaan doen, gebeurt het meestal toch. Net zoals mensen wel eens hard roepen nooit op hun vader of moeder te willen gaan lijken als ze later groot zijn 😉
Ik deel hoe eenzaam het ondernemerschap kan voelen, maar tegelijkertijd ook veel vrijheid geeft, omdat je je eigen weg kan ontdekken. Ik ben immers aan niemand verantwoording schuldig, behalve aan mijzelf. Al hoewel dat nog wel een dingetje is 😉
We kijken regelmatig terug met de wijsheid van nu en ik vertel over de invloeden die ik mee heb gekregen vanuit mijn opvoeding.
De gemiste emotionele veiligheid, dat ik nu zie dat mijn ouders niet door konden geven wat ze zelf ook niet hebben ervaren, maar ook hoe ik hiermee mijn leven richting heb gegeven.
Dat ik, ondanks mijn bizarre ondergewicht, toch heel sterk voelde dat er iets moest gebeuren en die stap heb kunnen zetten. Hoewel het fysiek vrijwel niet ging was ik me wel heel duidelijk bewust “er moet ingegrepen worden”.
Opname in de kliniek als jonge vrouw met 3 kleine kinderen die ik achter liet bij mijn partner van toen. Het schuldgevoel dat ik ervaarde, omdat ik eigenlijk alleen maar verlangde naar ruimte voor mijzelf zonder het gezin of zonder verplichtingen van buitenaf.
Welke signalen ervoor hebben gezorgd dat ik mijzelf ben gaan uithongeren? Sta je zomaar op met het idee om een eetstoornis te ontwikkelen? Nope…
Er komen vele dingen aanbod zoals oprechte aandacht vanuit genegenheid, het opvullen van gemis in letterlijke en figuurlijke zin. Het wel aanwezig zijn van mensen, maar toch mezelf heel alleen voelen.
Het uit elkaar groeien doordat de een in de kliniek zit en alle begeleiding krijgt en de ander niet of daarin onvoldoende mee kan komen. Rust, ruimte en stilte geeft allerlei antwoorden, maar ook een draaikolk aan issues die dan de ruimte hebben om naar boven te komen.
Het durven stoppen met vechten, een sprong in het diepe durven wagen zonder te weten hoe diep het is en of er überhaupt wel ergens een bodem is.
De hulpverlening die voor mij als persoon lang niet altijd aansloot, omdat men onvoldoende handvatten had in oprecht trauma-werk. Dat is het moment is geweest waarop ik onbewust heb besloten om verandering aan te willen brengen in dat werkveld.
De bewustwording na mijn scheiding van mijn hoogsensitiviteit en hoe ik van die handicap nu mijn meest fijne instrument heb gemaakt, dankzij de spiegel van mijn kinderen.
Er vallen geen appels van perenbomen en als het druppelt bij het kind regent het bij de ouders.
Kijk en durf je te laten raken, want als je kijkt luistert er meer van jou mee dan je hoofd denkt. Ik ben benieuwd wat jij ervaart 🙂 Wil je dat hieronder laten weten?
Hoi Marjolijn,
Wat een heftige reis heb jij achter de rug.
Als ik jouw verhaal zo hoor voel ik wat het met mij doet. Er zijn veel herkenbare dingen dat het lijkt of ik naar mijn eigen verhaal luister.
Ook ik kom uit een ondernemersgezin en ben nu zelf ondernemer.
En heb de instellingen wat er ook gebeurt je moet altijd doorgaan.
Ik kan niet meevoelen in jouw eetstoornis maar wel weer in het overeten zodat je niet bij je emoties hoeft te komen.
Ik heb bewondering hoe je deze reis hebt gemaakt en hoe sterk jij daar uit bent gekomen. Daar kan ik alleen maar een voorbeeld aan nemen.
Dank je wel dat jij dit hebt willen delen.
Ik put hier kracht en energie uit.
En de moet om de reis aan te gaan.
Lieve Jacqueline, ook jij bedankt voor het dappere delen van je verhaal èn dat je je durfde te laten raken. Ook ik ken idd de tegenhanger van extreem dun zijn en kampte tot mijn 30er jaren met overgewicht.
Hoe bizar dat alles dan ineens de andere kant op slaat en nu terugkijkend kan mijn hoofd het niet bevatten hoe ik dit voor elkaar heb gekregen. Ergens zat dus een ijzersterke wil verstopt die me heel goed wilde beschermen 😉
Gelukkig mocht er een verandering komen en kan ik hiermee andere mensen begeleiden maar ook zeker inspireren. We maken ieder op ons eigen-wijze de wereld een stukje mooier en ben blij dat ik in de opleiding een stukje met je MEE mag lopen 🙂
Hallo Marjolijn,
Ik ben ook blij dat je mee loopt tijdens de opleiding.
Het voelt goed en ik heb erg veel zin in de live lessen. Tot snel