De ‘Lieve-Brave-Meisjes’ komen de afgelopen weken regelmatig bij me binnen. Volwassen vrouwen die steeds tegen hetzelfde aan blijven lopen, eigelijk al van alles hebben gedaan, maar nog steeds ‘ergens’ blijven haken.
En niet dat het ze niet lukt om hun leven weer op de rit te krijgen, maar ergens blijven ze een beetje haken aan iets waar ze de vinger niet op kunnen leggen.
Als we dan in gesprek gaan en ik ga kijken in hun veld, dan komt het lieve brave meisje toch steeds weer naar voren. Het meisje dat wil bemiddelen, geen ruzie wil en altijd hard aan het werk is om de harmonie te herstellen.
Herkenbaar? Voor mij wel Dit zijn de vrouwen die zichzelf onbewust op het 2e spoor zetten. Die eigenlijk heel graag willen, maar het belang van de ander nog nèt iets belangrijker vinden.
Ze vinden het onwijs moeilijk om hun ‘schuldig-voelen’ te dragen als ze nee zeggen tegen de ander. Of als ze wel zouden gaan voor hun eigen geluk.
En deels begrijpelijk hoor, want schuldig voelen is echt niet zo comfortabel .. maar zolang jij je niet schuldig dùrft te voelen over wat dan ook, zul jij altijd dat kleine meisje blijven.
Dus niet volledig openbloeien tot de mooie sprankelende vrouw die je werkelijk bent. En is dit makkelijk? Nope.. maar wel héél erg de moeite waard. Het geeft je vreugde, stevigheid en gaat eindelijk doen waar jij blij van wordt.
Durf jij je te laten zien? Of zal ik met je meekijken?
